حافظ

Original:
به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم
جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی
که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم
اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم
صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز
که غوغا می‌کند در سر خیال خواب دوشینم
شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین
اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم
حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد
همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم

 

Translation:

With your black eyelashes, you poked thousands of holes in my faith

Come, let me pick thousands of pains from your lovesick eyes.

O companion of the heart who has forgotten your friends

Let there be no day when I am without your memory.

The world is old and without foundation—Alas, the fraud and deceit

of this killer of Farhad has made me tired of my sweet life.

The fire of separation drowned me in sweat like the rose

O dawn wind, bring a breeze from the one who wipes my sweat.

I sacrifice the ephemeral and eternal worlds for the young beauty and the Saqi

for I see the sultanate of the world as a parasite of love.

If the Friend chooses another in my place, the choice is His

But God forbid that I choose my life in place of the Friend.

The nightingale sang good morning. Where are you, Saqi? Arise!

For the memory of last night’s dream clamors in my head.

On the night of death, I shall go from my bed to the huri’s palace

if I you are the candle at my bedside as I surrender my soul.

The story of longing that became recorded in this book

is wholly without fault, for Hafez taught it to me.